ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ

Αν σας ζητούσαν με δυο λόγια να πείτε τι σας άρεσε περισσότερο στο LOGICOMIX και τι σας άρεσε λιγότερο (ή και τι δε σας άρεσε καθόλου) τι θα λέγατε;

Μμμμ, δυο λόγια...
Πολύ καλό!
.....

Το βιβλίο το περίμενα από τη στιγμή που έμαθα πως ετοιμαζόταν....
Γιατί σμίγει δύο τέχνες που αγαπώ. Τα κόμικ και τα μαθηματικά. Και επιπλέον είναι γραμμένο από κάποιον του οποίου την άποψη εκτιμώ.
Είχα κάποιους ενδοιασμούς ως προς το σχέδιο (πως θα ήταν, αν θα με ικανοποιούσε), αλλά τελικά –και προς τέρψη των οφθαλμών μου- βγήκε μια εξαιρετική δουλειά.
Νομίζω πως έγινε κάποια αρχή (ως προς τη συγγραφή τέτοιου είδους βιβλίων) και πως στο μέλλον θα δούμε παρόμοια εγχειρήματα.

τώρα που το ξαναδιάβασα και το θυμήθηκα κάπως καλύτερα νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω...

μου άρεσαν:
-το ότι η ιστορία εξελίσσεται σε τρεις διαφορετικους χώρους και εποχές. Στην Αθήνα την περίοδο που γράφεται το βιβλίο, στην αίθουσα που ο Ράσελ δίνει τη διάλεξη του εν μέσω πολέμου και στα 20-30 χοντρικά πρώτα χρόνια του προηγούμενου αιώνα που είναι και το κεντρικό θέμα, παρακαλουθώντας την πορειά της προσπάθειας για θεμελίωση των μαθηματικών- λογικής. Έτσι, νομίζω ότι διατηρείται πιο ζωντανό το ενδιαφέρον και είναι πιο εύκολο να παρακολυθήσει ο καθένας ένα σχετικά δυσνόητο αντικείμενο. Ειδικά τα κομμάτια που παρουσιάζουν την ανάπτυξη (δε βρίσκω πιό κατάλληλη λέξη) του βιβλίου είτε είναι αληθινά είτε είναι φανταστικά μου άρεσαν παρα πολύ

- η επιλογή του Ράσελ για αφηγητή. Δεν είμαι ο καταλληλότερος να κρίνω αφού κάποια από τα ονόματα τα συνάντησα για πρώτη φορά στο βιβλίο αυτο, αλλά εκ του αποτελέσματος (σε εμένα) νομίζω ότι η επιλογή του Ράσελ είναι απολύτα πετυχημένη.

- ΤΑ ΣΚΙΤΣΑ: Σε ένα βιβλίο που δίνει τόση πολύ σημασία στην εικόνα σα μέσο επικοινωνίας με τον αναγνώστη, είναι πολύ σημαντική η ποιότητα αυτής. Νομίζω ότι οι σκιτσογράφοι κάνανε καταπληκτική δουλειά΄ κάθε φορά που ξεφυλλίζω σελίδες παρατηρώ και άλλες λεπτομέρειες.

Δεν έχω κάποια σοβαρή ένσταση πάνω στο βιβλίο, αλλά γύρω απο αυτό:

Ότι το ενδιαφέρον δεν εστιάστηκε στο βιβλίο για το περιεχόμενό του (σχεδόν καθόλου) αλλά για τον τρόπο που αυτό παρουσιάστηκε. Σίγουρα είναι πρωτότυπος -από όσα λίγα ξέρω- και πετυχαίνει να απευθυνθεί σε πολύ ευρύτερο κοινό από ότι αν ήταν ένα παραδοσιακό ασπρόμαυρο(!) βιβλίο με αντίστοιχο θέμα, αλλά αυτο ακριβώς, το ότι το κοινό είναι μεγαλύτερο θα μπορούσε κατα τη γνώμη (και ευχή ) μου, να επιτρέψει την ανάπτυξη συζητήσεων και επι του θέματός του ειδικά με αυτούς που δε θα το διάβαζαν. Είναι απόλυτα φυσικό ο τρόπος παρουσίασης να είναι το κυριότερο στοιχείο συζήτησης, αλλά νομίζω ότι τελικά μονοπώλησε το ενδιαφέρον. Φυσικά αυτά είναι προσωπικές απόψεις και απο πολύ-πολύ μικρή εμπειρία...

asimeon έγραψε:

- η επιλογή του Ράσελ για αφηγητή. Δεν είμαι ο καταλληλότερος να κρίνω αφού κάποια από τα ονόματα τα συνάντησα για πρώτη φορά στο βιβλίο αυτο, αλλά εκ του αποτελέσματος (σε εμένα) νομίζω ότι η επιλογή του Ράσελ είναι απολύτα πετυχημένη.

γεια σου asimeon!

θέλω να συμπληρώσω σε όσα λες πως πέρα από το ότι η επιλογή του Ράσελ είναι πολύ επιτυχής είναι και πάρα πολύ άριστη η μεταφορά, εννοώ η απόδοση και από πλευράς σεναρίου και από πλευράς εικόνας. Το λέω αυτό επειδή αυτές τις μέρες ξεφυλλίζω, ναι ξεφυλλίζω και δε διαβάζω επισταμένως, το βιβλίο του Ράσελ "η φιλοσοφοκή μου εξέλιξη" όπου περιγράφει ο ίδιος όλη τη...φιλοσοφική του εξέλιξη και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να αντιπαρέλθει κάποιες αντιφάσεις στην προσπάθεια του να γράψει τα έργα του και καθώς διάβαζα την προσωπική του αφήγηση, ένιωθα πως τα είχα ζήσει αυτά, απλά και μόνο επειδή διάβασα (δυο τρεις φορές!!!) το LOGICOMIX

Αν και αρκετά καθυστερημένα θα απαντήσω ότι συμφωνώ με τον asimeon, ιδίως στο πρώτο σκέλος, δηλαδή για τις τρεις ιστορίες που η μία είναι εγκιβωτισμένη μέσα στην άλλη. Υπέροχο τέχνασμα, διαχρονικό, δύσκολο να επιτευχθεί χωρίς λάθη(κι όμως το κατάφεραν, άψογη δουλειά έχει γίνει στο σενάριο, δεν μπορείς να προσθέσεις ούτε να αφαιρέσεις λέξη, αυτό νομίζω τα λέει όλα!!!). Το υπέροχο είναι ότι διάλεξαν και την κατάληλη μορφή γραμμάτων και χρωμάτων για κάθε εποχή(γιατί η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά) που σε βοηθούν να καταλάβεις σε ποια εποχή είσαι και να μην μπερδεύεσαι καθώς περνάς από τη μια ιστορία στην άλλη.
Ο Ράσελ εύγλωττος και ενδιαφέρον χαρακτήρας με ζωή που να κεντρίζει το ενδιαφέρον χωρίς να το μονοπωλεί(επίσης πολύ δύσκολο να επιτευχθεί).
Και με το τρίτο σχόλιο συμφωνώ. Υπέροχα σκίτσα και πολύ κοντά στο δικό μου γούστο, πράγμα που για μένα τα κάνει πιο όμορφα κι από όσο μπορεί να είναι αντικειμενικά.
Τέλος, ήρθε η ώρα να διαφωνήσω. Όταν το διάβασα, ναι μεν με κατέκλυσαν οι εικόνες και ο θαυμασμός αλλά άλλα πράγματα ήθελα να συζητήσω. Κάποιες φράσεις και καποιες εικόνες, τι συμβολίζουν κι αν κάποια πράγματα έγιναν έτσι ή κάπως αλλιώς και αν όσα "μαθηματικά" μας εξηγεί με τόσο ωραίο τρόπο ο Ράσελ τα έχει πει, γραψει ή διδάξει ποτέ έτσι. Τώρα, αν οι συζητήσεις στις λέσχες πήγαν αλλού για αυτό φταίνε οι συνθήκες, που όμως δεν θα της άλλαζα. Οι συζητήσεις περί της μορφής έπρεπε να γίνουν γιατί το Logicomix ήταν κάτι διαφορετικό. Το θέμα είναι όσο καταλαγιάζει αυτό το θέμα να θέσουμε ερωτήματα κειμένου. Κάτι που ήδη γίνεται και θα συνεχιστεί.

Και τώρα θα σας πω γιατί έχει τόση μεγάλη αξία για μένα το Logicomix και κάθομαι και γράφω όλα τα παραπάνω. Επειδή κατάφερε μέσα σε λίγες ώρες(όσες μου πήρε να το διαβάσω για πρώτη φορά) να μου δώσει να καταλάβω μια ιστορία(της θεμελίωσης των μαθηματικών) που δεν γνώριζα καν την ύπαρξή της. Να μάθω(με την πολυτιμότατη βοήθεια του παραρτήματος) πρόσωπα και έννοιες που δεν είχα ξανακούσει. Και με την 2η και 3η ανάγνωση να είμαι σε θέση να μιλάω για άπειρα δωμάτια ξενοδοχείου και για αξύριστους πολίτες χωρίς να με θεωρούν τρελή.

Η ιστορία του εν λόγω βιβλίου εκτός από διαχρονική, είναι και κατά την άποψή μου σχεδιασμένη ειδικά για συζήτηση και ανάλυση. Ένα όμως από τα στοιχεία που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν ότι όντας αυτοαναφορικό, το βιβλίο υποστήριζε τη φιλοσοφία του πρωταγωνιστή με ένα μοναδικό τρόπο. Θεωρώ πως είναι ένα από τα ευφυέστερα διατυπωμένα φιλοσοφικά έργα του αιώνα μας (πραγματικά δεν το θεωρώ "μεγάλη κουβέντα"), το οποίο σε συνδυασμό με το εκρηκτικό συγγραφικό ύφος του κ.Δοξιάδη (τον οποίο είχα την τιμή να γνωρίσω και από κοντά) προσδίδει στο τελικό αποτέλεσμα μία νότα που το καθιστά ξεχωριστό σε σχέση με παρόμοιες συγγραφικές προσπάθειες (χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανέναν).
Μοναδικός ήταν επίσης και ο τρόπος με τον οποίο γίνονταν οι εναλλαγές μεταξύ των σκηνών, όπως επίσης και η άψογη εικονογράφηση για την οποία μόνο καλά σχόλια έχω να προσθέσω. Πλην του ότι αντικατοπτρίζουν την ελληνική πραγματικότητα του 21ου αιώνα στις σελίδες 210-214, αποδίδουν εξαιρετικά ακόμη και τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή με έναν τρόπο οδυνηρά εύστοχο, κάτι που δεν αντικρίζει πλέον κανείς σε τέτοιου είδους αναγνώσματα.

Πέραν αυτού, ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο του βιβλίου είναι και ο ρεαλισμός σε σημείο που καταντά εκνευριστικός και πιστεύω ότι είναι ο κύριος παράγοντας που το κάνει να ξεχωρίζει από παρόμοια βιβλία. Παραδείγματος χάριν, όταν κάποιος καταφεύγει σε τέτοιου είδους δοκίμια για να φτάσει στα θεμέλια τόσο της φιλοσοφικής όσο και της απώτατης μαθηματικής αλήθειας περιμένει να ανακαλύψει μέσα στις σελίδες του μία εικονική πραγματικότητα, ένα εξιδανικευμένο παρόν, παρελθόν και μέλλον. Μικρές λεπτομέρειες όμως, όπως αυτές τις σελίδας 13 και άλλες παρόμοιες, πιστεύω ότι το καθιστούν ξεχωριστό ανάμεσα σε πολύ περισσότερο διαφημισμένα αναγνώσματα.

Και κάτι τελευταίο που θα ήθελα να προσθέσω, είναι ότι είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, σε κοινό από παιδιά δημοτικού μέχρι και ώριμους ανθρώπους που βρίσκονται στην προσωπική τους αναζήτηση για τα θεμέλια του κόσμου και τα εργαλεία που προσπαθούν να τον περιγράψουν.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει την παραμικρή αμφιβολία, αλλά και σε αυτούς που ψάχνουν έναν πολύτιμο θησαυρό για τη βιβλιοθήκη τους.

Καλό βράδυ,