ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ!

ημουν μαθητης της τριτης γυμνασιου εκει γυρω στα 1994 οταν αρχισα να καταλαβαινω οτι μ αρεσουν τα μαθηματικα εξ αιτιας ενος καθηγητη ο οποιος καθε τοσο ξεφευγε απο τα καθιερωμενα και μας μιλουσε για την ιστορια των αριθμων,της γεωμετριας και της αλγεβρας. οποτε πηγαιναμε εκδρομη,μετα τα παιχνιδια (κυριως παιζαμε μακρια γαιδουρα...) μας μαζευε κατω απο κανα δεντρο στην παραλια της επανωμης και μας μιλουσε χαλαρα για τα μαθηματικα και μεις τον ακουγαμε και γουσταραμε.

στη μεγαλη ημερησια εκδρομη του σχολειου,και σε συνεργασια με τον δημο,αναλαβαμε τη δεντροφυτευση σε ενα καταπληκτικο μερος διπλα στη θαλασσα.ολο το σχολειο μας επρεπε μεχρι το απογευμα να φυτεψει γυρω στα 500 δεντρα.οταν τελειωσαμε αρχισαμε παλι να μιλαμε για μαθηματικα με τον καθηγητη μας οπως καναμε συνηθως στις εκδρομες.τα δεντρα που βαλαμε δεν ξεπερνουσαν το 1 μετρο...

καλοκαιρι 2010...τα δεντρα μεγαλωσαν πολυ.με εναν φιλο εχουμε στησει τις σκηνες μας μεσα στον παχυ ισκιο εκεινων των δεντρων.η πρωτη μερα περασε δυσκολα με πολυ δουλεια (στησαμε σκηνες,σκαψαμε αναχωματα,βαλαμε τεντες,μαζεψαμε σκουπιδια...).εχει νυχτωσει.

καποιοι παλιοι μου μαθητες εχουν μαθει που βρισκομαι και ερχονται επισκεψη στο νεο μου σπιτι (λεω να μεινω κανα μηνα). αφου λεμε τα νεα μας αρχιζουν να με κουρδιζουν για τα μαθηματικα και πιανουμε τη συζητηση.

τωρα ημουν εγω ο καθηγητης και ειχα τα παιδια απο "κατω".πως τα φερνει η ζωη σκεφτομαι απο μεσα μου.κι ομως υπαρχει κατι που δεν αλλαξε.ηταν αυτα τα τεραστια δεντρα που μεγαλωσα μαζι τους και που τα ειχα φυτεψει εγω με τους παλιους μου φιλους.και να που βρεθηκα ξανα εδω σαν τουριστας,σε παρανομο ελευθερο cambing να μιλαω για τα μαθηματικα σε καινουρια μικρα δεντρακια,τους μαθητες μου.

ηταν ωραια χτες το βραδυ εδω κατω απο τα δεντρα (δροσια!!!!)...μπυρες κιθαρες μαθηματικα κοριτσια αναμνησεις.θυμηθηκα τον παλιο μου καθηγητη που μας μιλουσε και καταλαβα πως τα μαθηματικα και οι ανθρωποι πανε παντα μαζι αχωριστοι κι αν δε τα προδωσεις δε θα σε προδωσουν.

δεν εχω ξανανιωσει τετοια χαρα.δε ξερω για πιο λογο μα ενιωθα μια βαθια δικαιωση για την πορεια μου τα 15 χρονια που περασαν απο το 1994 που ειχα πατησει πρωτη φορα αυτο το μερος.εχω την αισθηση σημερα πως αυτα τα δεντρα με περιμεναν σε ενα μεταφυσικο ραντεβου.καθομαι τωρα και τα κοιταω και μετα σκεφτομαι τις ωρες που διαβαζα σε κεινη την τρυπα στου ζωγραφου για να παρω το πτυχιο.

νομιζω πως θα περασω εναν καταπληκτικο μηνα κατω απο αυτα τα δεντρα...

Δεν είναι μόνο η χαρά της δικαίωσης αγαπητέ riemann80, είναι και η ικανοποίηση που νιώθεις όταν μεταλαμπαδεύεις τη γνώση και γνωρίζεις ότι αυτή θα βρει σταθερά θεμέλια για να ριζώσει και να δημιουργήσει εμπειρίες και πολύτιμα βιώματα στην ψυχή κάθε μικρού μαθητή.

Δυστυχώς, οι μαθηματικοί μας σπάνια (για να μην πω ποτέ) δεν μας μιλούν για την ιστορία των μαθηματικών. Και είναι τόσο ωραίο να μαθαίνεις ακούγοντας και βιώνοντας παραστατικά κάθε ιδέα, κάθε έννοια. Μέσω της αλληλεπίδρασης μεταξύ του καθηγητή και του μαθητή, ο άτυπος ορισμός "μαθηματικά" αποκτά άλλη διάσταση. Οι περισσότεροι δηλαδή, θεωρούν τα μαθηματικά ως επιστήμη που ψυχικά δεν προσφέρει τίποτα, γι' αυτό και πιστεύουν ότι αφορά μόνο τον υλικό κόσμο μας. Όταν όμως, ταξιδεύοντας μέσα στους αιώνες, συζητώντας και αναλύοντας κάθε προβληματισμό του, ο μαθητής χάνεται μέσα σε ένα μαγικό κόσμο.

Όπως ακριβώς και ο Αχμές με τον Άμανθυ στο βιβλίο "Αχμές, ο γιος του φεγγαριού". Δεν αρκούσε δηλαδή η δίψα του για μάθηση, είχε και τις κατάλληλες πηγές και υποδομές για να λύσει τις απορίες του (όχι όλες, όπως το άπειρο λ.χ., αλλά ένα ποσοστό 95% των αποριών του σχετικά με τα σχήματα και τα εμβαδά των σωμάτων) για να ανελιχθεί και να γίνει αρχιερέας στο ναό.

Κάθε μαθητής, κρύβει ένα παιδί μέσα του με δίψα για μάθηση, αγάπη για τον κόσμο, δημιουργικό πνεύμα και περιέργεια γι' αυτά που τον περιβάλλουν. Πολύ λίγοι εκπαιδευτικοί το αντιλαμβάνονται αρκετά γρήγορα ώστε να προωθήσουν το ενδιαφέρον αυτό.

Και αξίζουν συγχαρητήρια και σε εσάς και στον καθηγητή σας που προσπάθησε να σας μεταδώσει τη γνώση μέσα από την εμπειρία και εσείς δεν την κρατήσατε για τον εαυτό σας, αλλά συνεχίσατε με τον ίδιο ζήλο να διδάσκετε μέσα από την ιστορία.

Δυστυχώς, δεν έχουμε όλοι την τύχη να έχουμε καθηγητές που ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη του εσωτερικού μας κόσμου, της μαθηματικής σκέψης και της επιστημονικής λογικής. Αξίζει λοιπόν όποτε έχουμε την ευκαιρία να προωθούμε τέτοιου είδους ιδέες που πηγαίνουν μπροστά την ανθρωπότητα (και όχι το πορτοφόλι των περισσότερων καθηγητών - διότι το μόνο που ενδιαφέρει την πλειοψηφία τους είναι να βολεύονται και να έχουν σίγουρο κάθε μήνα το μισθό τους).

Με λυπεί αφάνταστα το γεγονός ότι μεταδίδουν τη γνώση στεγνά χωρίς πάθος και κατανόηση προς τη δίψα των μαθητών για περαιτέρω πληροφορίες. Και αυτό δυστυχώς έχει περάσει και σε ένα ποσοστό 99% των μαθητών που λόγω των αδιάφορων εκπαιδευτικών έχουν παραμελήσει όχι μόνο το μάθημα των μαθηματικών, αλλά κάθε διδασκόμενο πεδίο.

Ας αναλογιστούμε αυτά όλοι μας και όποιος στο μέλλον αποφασίσει να διδάξει ή είναι ήδη εκπαιδευτικός, να τον παροτρύνουμε να δείχνει ξεχωριστό ζήλο στον κάθε μαθητή και να μεταλαμπαδεύει όχι μόνο αυτά που του μαθαίνουν στο πανεπιστήμιο, αλλά και αυτά που του έχει διδάξει η ζωή.

Με εκτίμηση,
Τσαπράζη Ελένη

Αγαπητοί μου φίλοι,
διαβάζοντας όσα γράψατε ένιωσα για μια ακόμη φορά να συγκινούμαι..

Δεν έχω να σας πω κάτι πέρα από πολλούς χαιρετισμούς.
Βέβαια με την Ελένη, τον Αχμές και τον Άμανθυ θα συναντηθούμε πολύ σύντομα και θα συζητήσουμε πολλά

φιλιά και στους δύο
Κατερίνα