Γκουστάβο Ροδερέρ

Για να κάνουμε μια αρχή στο "Σχετικά με τον Ροδερέρ" παραπέμπω στην ανάρτηση http://mathandliterature.blogspot.com/2008/07/blog-post.html
την οποία μάλλον έχουμε ήδη διαβάσει οι περισσότεροι, αλλά Κυριακή πρωί και μετά την ταινία του Γαβρά που είδαμε χθες στην τελευταία προβολή δε μου έρχεται κάτι καλύτερο!

Ο Γκουστάβο πάντως με είχε πραγματικά γοητεύσει και για πολύ καιρό μετά την ανάγνωση του βιβλίου η μορφή του κυριαρχούσε στη σκέψη μου. Τώρα με την ευκαιρία που μου δίνεται μέσα από το φόρουμ, θα το διαβάσω πάλι...

Πραγματικά δεν ξέρω τι θέλω να γράψω. Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Καιρό είχα να ενθουσιαστώ και λογοτεχνικά από ένα τέτοιο βιβλίο("μαθηματικής" λογοτεχνίας), ίσως από το "Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα"...
...........
Χτύπησε το τηλέφωνο και δεν προλαβαίνω να γράψω, σαν έναυσμα όμως θέλω να πω ότι θα ήθελα να μιλήσουμε για το σημείο εκείνο του βιβλίου όπου ο αφηγητής και ο Ροδερέρ συζητούν για ένα βιβλίο τη Δοκιμασία, είναι στις σελίδες 68-77 ξαναδιαβάστε τες, αν θέλετε να φρεσκάρετε τη μνήμη σας, και λογικά το αργότερο στις διακοπές του Πάσχα θα επιστρέψω δριμύτερη!
Τώρα για τον ανεκδιήγητο αφηγητή ας μην μιλήσω!

Χθες το αγόρασα και το τελείωσα... breathtaking...
Παραθέτω παρακάτω -από το τέλος προς την αρχή- κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο που από μόνα τους θα μπορούσαν να είναι θέματα συζήτησης.

Σελ. 137 «... Ανοίξτε μου, είμαι ο πρώτος.»
Σελ. 116 «... μου μένει μόνο η μεταμόρφωση σε παιδί, και τα παιδιά δε χρειάζονται τόσα βιβλία...»
Σελ. 112 «... ότι έχει συνέπειες υπάρχει, είναι και αυτό πραγματικό».
Σελ. 97 «... με λίγα λόγια, ή η κλίμακα παραείναι μικρή ή έχουν τρύπες που δεν μπαλώνονται».
Σελ. 91 «Όμως ο κόσμος είναι απλώς ένα μοντέλο, τα βασίλεια του κόσμου τούτου είναι τα βασίλεια του συμπτωματικού».
Σελ. 70 «Υπάρχει στην πραγματικότητα μόνο ένα αμάρτημα χωρίς επιστροφή απέναντι στο Θεό: η προσπάθεια να τον υποκαταστήσεις.
... η γνώση, όχι φυσικά, οι τέσσερις πέντε νόμοι με τους οποίους ασχολούνται οι άνθρωποι· όχι τα απομεινάρια, η καθορισμένη αναλογία σκέτης σοφίας, αλλά η πραγματική γνώση, ο λόγος, που προστατεύουν μαζί ο Διάβολος και ο Θεός.»
Σελ. 68 «Αλλά, σ’ ένα μεγάλο έργο, αποκαλυπτικό είναι κι αυτό που έμεινε μισοτελειωμένο ή άκαρπο, οι ανακολουθίες, το κομμάτι του υλικού που δε στάθηκε δυνατό να τιθασευτεί, τα σημεία εξαιρετικής δυσκολίας, όπου για να συνεχίσει κανείς πρέπει κάτι να χάσει. Είναι αναπόφευκτο επειδή κάθε έργο, ακόμα και το πιο πολύπλοκο, είναι μια απλούστευση, μια αφαίρεση.
....
Αυτό είναι κατά βάθος το τελειωμένο : μια λογική επίφαση, ένα τέχνασμα. Αλλά στα λάθη, μέσα από τις ρωγμές, μπορεί κανείς να ρίξει μια ματιά στην πραγματική άβυσσο, στο αρχικό όραμα».
Σελ. 59 «...τα μαθηματικά, το μοναδικό πεδίο όπου η νόηση κατάφερε να φτάσει αρκετά μακριά ώστε να μείνει μόνη με τον εαυτό της».
Σελ. 44 «Όσο για τον άλλο τύπο ευφυίας είναι πιο σπάνιος, πιο δυσεύρετος...
...τίποτε δεν είναι γι’ αυτήν «φυσικό»...
...την απειλούν κι αυτή δύο κίνδυνοι, πολύ πιο τρομεροί: η τρέλα και η αυτοκτονία».
Σελ. 31 «Αυτή είναι όμως, αναμφίβολα, η κατάρα της ευφυίας, που ακόμα κι όταν προσπαθεί να είναι σεμνή, καταλήγει προσβλητική».

Βρίσκω και (πιθανές) απαντήσεις σε άλλα θέματα του φόρουμ όπως τι είναι τα μαθηματικά, τρέλα και διάνοιες κλπ.

πράγματι είναι ένα βιβλίο που-αν κάνεις το λάθος(!) και το αρχίσεις- δεν το αφήνεις από τα χέρια σου!
Κι αυτή η παράγραφος στη σελίδα 68 που παραθέτεις yoyo, είναι αυτή ακριβώς που έγραψα ως εισαγωγή στο σχετικό κείμενο που έχω αναρτήσει στο blog.

Δεν παίζεται ο Μαρτίνες. Νίωθω πολύ τυχερή που τον είδα πέρσι το Μάη στην Αθήνα!

nina, την έχω δει τη δημοσίευση σου.
Αισθάνομαι πως αυτή η παράγραφος μιλάει για την ανθρώπινη ύπαρξη. Όπως αναφέρει κάπου το Νίτσε και τις απόψεις του για τη διαμόρφωση της σκέψης στο μυαλό των ανθρώπων και τη λογική σαν μια σειρά απλουστεύσεων απαραίτητων για την επιβίωση...
Αποσιωπούμε τις διακυμάνσεις!
Ακριβώς, για λόγους επιβίωσης, κάθε «έργο» μας είναι μια αφαίρεση. Μέσα όμως από τα λάθη μας, από τις ρωγμές, μπορούμε να ρίξουμε –όχι να δούμε- μια ματιά στην πραγματική άβυσσο...
Ίσως τελικά μόνο αυτό να είναι αρκετό...
Αλίμονο, τις περισσότερες φορές ξεχνάμε την αφαίρεση που κάνουμε και θεωρούμε το αποτέλεσμα σαν την αλήθεια... με τραγικές συνέπειες... Ίσως όλοι μας να ρίχνουμε αυτή τη ματιά (αναπόφευκτα) και απλά να αποφασίζουμε πως δεν μπορούμε να πάμε παραπέρα... και επιλέγουμε τη λήθη.
Δεν γίνεται να δεις τον ήλιο χωρίς προστασία και να μην τυφλωθείς. Αυτό μπορεί (αν μπορεί) να γίνει μόνο με απίστευτη προετοιμασία (διάβασα πως κάπου, δεν θυμάμαι που, κάποιοι άνθρωποι πράγματι το κάνουν αυτό, για θρησκευτικούς λόγους, κοιτάζουν τον ήλιο καταπρόσωπο με γυμνά μάτια, φυσικά αρχίζουν να τον παρατηρούν πρώτα στην ανατολή και στη δύση και σιγά σιγά μετά από χρόνια μπορούν να τον βλέπουν για αρκετά δευτερόλεπτα και το μεσημέρι...)

Κάτι ακόμα, ο Ροδερέρ έχει μια σπάνια ασθένεια, το λύκο. Υπάρχει μια «κατάρα» για εκείνους που βλέπουν την άβυσσο. Θυμίζει λίγο τη ζωή των άστρων, επιτρέψτε μου τον παραλληλισμό. Συνοπτικά, όσο μεγαλύτερο (σε μάζα) το άστρο τόσο μικρότερη η ζωή του... και διαφορετικό το τέλος του.

Καλό ΠΣΚ+Δ (καθ' ότι πνευματικοί άνθρωποι) σε όλους!